Կորոնավիրուսի համավարակի տարածման պատճառով երաժշտական փառատոները, համերգները, վարպետության դասերը կա՛մ հետաձգվում են, կա՛մ չեղարկվում, կա՛մ հնարավորության դեպքում՝ ձևափոխվում ու ներկայացվում առցանց հարթակներում:

Մա­յի­սին Գա­ֆես­ճեան ար­վես­տի կենտ­րո­նում նա­խա­տես­ված էր ֆրան­սաբ­նակ դե­րա­սա­նու­հի, ե­րա­ժիշտ ԺԱՆ­ՆԱ ԲԼԲՈՒ­ԼՅԱ­ՆԻ հե­ղի­նա­կա­յին հա­մեր­գը: Աշ­խարհն ի­րար խառ­նած կո­րո­նա­վի­րու­սը ի թիվս այլ ծրագ­րե­րի, անհ­նար դարձ­րեց նաև այս սպաս­ված ե­րե­կոն:

«Ի­րա­տե­սի» հյու­րը ար­վես­տա­բան ՄԱՐ­ՏԻՆ ՄԻՔԱՅԵ­ԼՅԱՆՆ է: Ինչ­պես և կա­րե­լի է են­թադ­րել այ­սօր­վա ի­րա­կա­նու­թյան մեջ, մեր զրույ­ցի գլ­խա­վոր ա­ռանց­քը չա­րա­բաս­տիկ կո­րո­նա­վի­րուսն է: Սա ան­խու­սա­փե­լի է ներ­կա­յում, ե­թե ան­գամ զրու­ցա­կիցդ հե­տաքր­քիր ու խո­րա­գետ ար­վես­տա­բանն է:

Այս օ­րե­րին Սոս Սարգ­սյա­նի ան­վան հա­մազ­գա­յին պե­տա­կան թատ­րո­նի դե­րա­սան­նե­րը ներ­կա­յա­նում են «Ա­ռա­կա­նի» առ­ցանց նա­խագ­ծով` միա­վո­րե­լով հու­մորն ու ի­մաս­տու­թյու­նը, խա­ղը և կյան­քը: «Ա­ռա­կա­նուն» հա­ջոր­դե­լու է հա­մազ­գա­յին թատ­րո­նի դե­րա­սան Վար­շամ Գևոր­գյա­նի նոր նա­խա­գի­ծը: Թա­տե­րա­կան կյան­քում սպաս­վող փո­փո­խու­թյուն­նե­րի, ժա­մա­նա­կի մար­տահ­րա­վեր­նե­րի, կեն­դա­նի շփ­ման պա­կա­սի ու դրա վտանգ­նե­րի, ինչ­պես նաև վե­րոն­շյալ նա­խագ­ծի մա­սին զրու­ցել ենք ՎԱՐ­ՇԱՄ ԳԵ­ՎՈՐ­ԳՅԱ­ՆԻ հետ:

«Մնա­ցեք տա­նը մեկ ըն­տա­նի­քի պես», «Ա­ռողջ մար­դը բնու­թյան ա­մե­նա­թան­կար­ժեք ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյունն է», «Յու­րա­քան­չյու­րից պետք է պա­հան­ջել այն, ինչ նա կա­րող է ա­նել», «Տխուր է, երբ տանն ես և «չու­նես ըն­կեր­ներ»։ Ա­վե­լի տխուր է, երբ դր­սում ես և ու­նես «թշ­նա­մի»:

Տիար Խզ­մա­լյան, եկեք ծուռ նս­տենք, շի­տակ մտո­րենք։ Ա­ռի­թը «Հրա­պա­րակ» օ­րա­թեր­թի մշա­կու­թա­յին հա­վել­վա­ծում աչքս շո­յած Ձեր խոս­տո­վա­նու­թյունն էր, ո­րից էլ ծաղ­կա­քա­ղել եմ բնա­բա­նը։

Օրերս Հայաստանի ազգային կինոկենտրոնի կայքէջը շտապեց ներկայանալ իր հերթական անգրագիտությամբ՝ այն համեմելով նույնքան հերթական ապատեղեկատվությամբ։

Բա­նա­սի­րա­կան գի­տու­թ­յուն­նե­րի թեկ­նա­ծու, ԵՊՀ դո­ցենտ ՎԱ­ՀԱԳՆ ԶԱ­ՔԱՐ­ՅԱ­ՆԸ ու­շագ­րավ դի­տար­կում­ներ է ա­նում մշա­կույթ-սո­ցիա­լա­կան մե­դիա կա­պի մա­սին: Հա­մա­վա­րա­կի օ­րե­րին մշա­կու­թա­յին կյան­քը տե­ղա­փոխ­վեց վիր­տուալ տի­րույթ: Ա­վե­լի քան երբևէ կարևոր­վե­ցին տե­ղե­կատ­վա­կան տեխ­նո­լո­գիա­նե­րի դե­րը, սո­ցիա­լա­կան գո­վազդն ու հան­րա­յին կա­պե­րի մաս­նա­գետ­նե­րի նպա­տա­կա­յին գոր­ծու­նեու­թ­յու­նը:

«Հի­շում եմ և պա­հան­ջում» կար­գա­խո­սը ֆեյս­բուք սոց­ցան­ցի օգ­տա­տե­րե­րի լու­սան­կա­րի հու­շա­յին շր­ջա­նա­կի վրա միառ­ժա­մա­նակ վե­րախմ­բագր­վեց՝ ստա­նա­լով «Հի­շում եմ» բա­նաձևու­մը: Հա­յոց Ցե­ղաս­պա­նու­թյան թան­գա­րան-ինս­տի­տու­տի տնօ­րի­նու­թյան ա­ռա­ջարկ-նա­խա­ձեռ­նու­թյու­նը, սա­կայն, տա­րա­կու­սանք, զայ­րույթ ու ան­հան­գս­տու­թյուն ա­ռաջ բե­րեց: Ստիպ­ված էին վե­րա­դառ­նալ հին ու հայտ­նի կար­գա­խո­սին, նաև պար­զա­բա­նել, որ խմ­բագ­րու­մը թյուր տպա­վո­րու­թյուն է ստեղ­ծել քա­ղա­քա­կան գծի փո­փո­խու­թյան մա­սին, ի­րենք ո­րո­շել են խու­սա­փել հնա­րա­վոր շա­հար­կում­նե­րից, փա­րա­տել մեր հայ­րե­նա­կից­նե­րի ան­հան­գս­տու­թյուն­նե­րը և փո­խել հու­շա­յին շր­ջա­նա­կի գրու­թյու­նը՝ որ­պես ձևա­կեր­պում օգ­տա­գոր­ծե­լով 2015 թ. ըն­դուն­ված «Հա­յոց ցե­ղաս­պա­նու­թյան 100-րդ տա­րե­լի­ցի հա­մա­հայ­կա­կան հռ­չա­կագ­րում» ա­ռաջ քաշ­ված «Հի­շում եմ և պա­հան­ջում» կար­գա­խո­սը:

«Ի­րա­տե­սի» հյու­րը գրող ԼԵ­ՎՈՆ ՋԱ­ՎԱ­ԽՅԱՆՆ է: